Το 337 πεθαίνει από φυσικά αίτια ο Κωνσταντίνος και γίνεται μεγάλος σκοτωμός. Η αυτοκρατορία αρχικά αναμενόταν να μοιραστεί σε τέσσερα διοικητικά κομμάτια και να τον διαδεχθούν οι απόγονοι, ή οι συγγενείς του. Όμως ως γνωστόν στην αυτοκρατορία δεν υπάρχει ο θεσμός της διαδοχής. Οπότε όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, τον αδελφό του έφαγε και τον θρόνο πήρε…
Μέρος Γ’: οι Επίγονοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
(Κλίκ εδώ για το προηγούμενο Μέρος)
Με το που πεθαίνει λοιπόν ο Κωνσταντίνος, ο ένας του ο γιος, ο Κωνστάντιος ο δεύτερος, κινείται αστραπιαία και δολοφονεί κάθε πιθανό διεκδικητή του θρόνου, κάπου οκτώ συγγενείς του. Μετά αναγορεύεται ο ίδιος αυτοκράτορας του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας. Οι άλλοι δύο γιοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Κώνστας και ο Κωνσταντίνος Β’ (προσοχή με τα ονόματα, γιατί θα μπερδευτείτε από τα πολλά τα «Κωνστ») σπεύδουν να πάρουν το δυτικό κομμάτι. 
Στα επόμενα 3 χρόνια, ο Κώνστας, με ένα σύντομο πόλεμο θα βγάλει τον Κωνσταντίνο Β’ από τη μέση το 340 μΧ και θα πάρει δική του ολόκληρη τη δυτική επικράτεια. Έτσι άδοξα ξεκληρίστηκε το Κωνσταντινέικο και οι δύο επιζώντες Κώνστας και Κωνστάντιος Β’, πήραν από μισή αυτοκρατορία για να έχουν να χαίρονται. Τη μερίδα του λέοντος την πήρε ο Κωνστάντιος Β’ αφού το ανατολικό κομμάτι αν και μικρότερο ήταν το ισχυρότερο.
Οι εχθροί της Ρώμης αυτή την περίοδο είχαν ατονήσει και η αυτοκρατορία περνούσε μια σύντομη περίοδο επίπλαστης ηρεμίας. Στο εσωτερικό της η αυτοκρατορία συνέχιζε την αργή αλλά σταθερή πορεία διάλυσης, γιατί απ’ ότι φαίνεται τους δυο αδερφούς τους απασχολούσε σχεδόν αποκλειστικά η διατήρηση της εξουσίας τους. Ο πιο βραχύβιος αδερφός, ο Κώνστας ασχολούνταν με εξυπηρετήσεις σε αξιωματούχους και κρατικούς υπαλλήλους, όπως αγοραπωλησίες τίτλων ευγενείας. Το πιο πιθανό είναι ότι έκαναν οι αυλικοί του κουμάντο. Ο ίδιος δεν πρόσεχε τα νώτα του ιδιαίτερα και ήταν συχνά απορροφημένος με διάφορες ασχολίες (κυνήγι κ.α.). Ο Κώνστας, έπεσε σε δυσμένεια από το στράτευμα το 350, ανατράπηκε και τελικά δολοφονήθηκε από έναν αντίπαλό του.
Προτομή του Κώνστα
Και οι δύο αδερφοί ήταν χριστιανοί, ο Κώνστας Καθολικός και ο Κωνστάντιος Β’ Αρειανιστής. Όπως μπορείτε να φανταστείτε ο ένας δίωκε τους Αρειανιστές, ο άλλος τους Καθολικούς. Εκείνη την εποχή οι περισσότεροι χριστιανοί ήταν μοιρασμένοι στις δύο αυτές εκκλησίες αν και αργότερα το Δόγμα του Αρείου θα χάσει έδαφος και θα γίνει μειοψηφία. Σημειωτέων το σχίσμα των δύο εκκλησιών δεν είχε γίνει ακόμη οπότε Καθολικός ίσον Ορθόδοξος και τούμπαλιν.
Ο Κωνστάντιος Β’ που είχε φάει όλο του το σόι λάχανο ήταν ο σημαντικότερος από τους δύο αυτοκράτορες. Πίστευε ότι ήταν θεόσταλτος (η ιστορία είναι γεμάτη με «εκλεκτούς» και «θεόσταλτους»). Στη μακροχρόνια εικοσιτετράχρονη διακυβέρνησή του, αύξησε την κρατική υπαλληλία, τους αξιωματούχους, τους αυλικούς, τους κόλακες και τους ευνούχους. Παράλληλα, για να μπορεί να ελέγχει την κατάσταση είχε οργανώσει μεγάλο δίκτυο κατασκόπων. Είχε γενικώς στήσει τέτοια κατάσταση που θα ζήλευε και ο σημερινός ηγέτης της Βορείου Κορέας, Κιμ Γιόνγκ Ουν.
Δίσκος με τον Κωνστάντιο τον δεύτερο
Στη νομοθεσία του Κώνστα και του Κωνστάντιου Β’, εμφανίζεται μια κακιασμένη επίθεση σε όλες τις άλλες θρησκείες. Με τους μισαλλόδοξους νέους νόμους, θα κλείσουν οι ναοί και θα ποινικοποιηθούν όλες οι άλλες πλην του χριστιανισμού λατρείες. Η νέα αυτή νομοθεσία εστίαζε υποτίθεται στην δίωξη διάφορων σκοτεινών τεχνών (σαν να λέμε βουντού), ωστόσο συχνά ταύτιζαν όλες τις υπόλοιπες θρησκείες με αυτές. Οι νόμοι παρότι εφαρμόστηκαν πολύ χαλαρά δημιούργησαν ένα κλίμα αναρχίας και σύντομα τα πλήθη των φανατικών χριστιανών άρχισαν να καταστρέφουν τους ναούς άλλων θρησκειών. Οι κρατικές αρχές δεν κατέστρεφαν ή καταδίωκαν, ωστόσο ανέχονταν τέτοια φαινόμενα, ιδιαίτερα στις πόλεις της ανατολής. Η ιστορία με την τρομοκρατία των μοναχών θα τραβήξει καμία εκατοστή χρόνια και θα αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα για τις αρχές. Δεν είχε βλέπετε εφευρεθεί ακόμη το μοναστήρι για να κρατάει μαντρωμένους τους θρησκευτικού τύπου αναρχικούς, οι οποίοι λόγω της συχνής και ανιδιοτελούς επικοινωνίας τους με τον Θεό, δεν έδιναν αξία στα επίγεια, συνεπώς ούτε στους επίγειους νόμους.
Οι πολυθεϊστικές ή μονοθεϊστικές παραδοσιακές θρησκείες (Δωδεκάθεο, Μιθραϊσμός κτλ) τότε ονομάζονταν Εθνικές θρησκείες (έτσι θα τις λέω κι εγώ από εδώ και πέρα). Στον αντίποδα ο Χριστιανισμός, κέρδιζε έδαφος στις μεγάλες πόλεις ενώ δεν τα πήγαινε τόσο καλά στο στρατό, στις τάξεις της αριστοκρατίας και στην ύπαιθρο. Τον 4ο αιώνα, οι Εθνικές θρησκείες έχαναν προοδευτικά τόσο σε επιρροή όσο και σε δημοτικότητα για δύο κύριους λόγους. Ο ένας ήταν οι διωγμοί και ο δεύτερος ήταν ο αυξανόμενος ελιτισμός τους, λόγω της έντονης επιρροής τους από τον Νεοπλατωνισμό. Ο Νεοπλατωνισμός ήταν ένα επιδραστικό φιλοσοφικό ρεύμα που διαπότισε την ύστερη αρχαιότητα. Ο μυστικισμός, η μεταφυσική, αλλά και ο τόσο προσφιλής στους χριστιανούς μοναχισμός, έχουν τις ρίζες τους στον Νεοπλατωνισμό. Δεν γίνεται να είσαι μυστικιστής, δηλαδή να έχεις προσωπικό νταραβέρι με τους θεούς και να μην γίνεσαι ελιτιστής. Γιαυτό οι Εθνικοί είχαν τη τάση να αφήνουν τους αμύητους, δηλαδή το μπούγιο, στην απέξω. Γενικότερα πάντως όλες οι θρησκείες της εποχής είναι εσωστρεφείς. Αυτό φαίνεται ακόμη και στην αρχιτεκτονική των ναών: εκεί που παλιά έδιναν έμφαση στο εξωτερικό τους σχήμα, τον 4ο αιώνα, κυρίαρχο είναι το εσωτερικό, ενώ το εξωτερικό απλά υπηρετεί το εσωτερικό.
Άγαλμα που έχει Βανδαλιστεί.
Ο Κωνστάντιος ΄Β προς το τέλος της βασιλείας του, θα επισκεφτεί για πρώτη φορά την Ρώμη, θα εντυπωσιαστεί και θα επαναφέρει τις παραδοσιακές (Εθνικές) λατρείες στην πόλη. Η Ρώμη θα εξανθρωπίσει τον control freak Κωνστάντιο που φοβόταν διαρκώς ότι σχεδιάζουν να τον δολοφονήσουν (γιατί άραγε;). Στον Κωνστάντιο ‘Β και όχι στον Μέγα Κωνσταντίνο οφείλεται η πρώτη βιβλιοθήκη αρχαίας ελληνικής γραμματείας στην Κωνσταντινούπολη.
Από τον Μέγα Κωνσταντίνο και έπειτα, τα θρησκευτικά ζητήματα των Ρωμαίων εμφανίζονται σαν να πρόκειται για τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο. Πας να διαβάσεις ιστορία της περιόδου και νομίζεις ότι διαβάζεις τη συνέχεια των ευαγγελίων. Στην ημερήσια διάταξη των αυτοκρατόρων, φαίνεται να ήταν η ανάδειξη θεολογικών προβλημάτων, η μετατροπή πολιτικών προβλημάτων σε θρησκευτικά, καθώς και ο μετά ζήλου πόλεμος των αιρέσεων. Τέτοιο μαζικό κόλλημα των ανθρώπων με τη θρησκεία δεν είχε μέχρι στιγμής εμφανιστεί στην ιστορία. Αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς…
Η όλη ιστορία πάντως ξεκίνησε με την πολιτική του ευφυούς Κωνσταντίνου Α΄και του εξίσου ευφυούς Κωνστάντιου Β’. Και οι δύο χρησιμοποιούσαν το Χριστιανισμό σαν μέσο επιβολής της εξουσίας τους (και όχι το αντίστροφο, όπως πιστεύεται). Γιατί να σκοτίζεσαι να κυβερνήσεις δια του νόμου, όταν μπορείς να το κάνεις δια του θεού και μάλιστα πολύ αποτελεσματικότερα. Αυτό είναι και το βασικό σημείο καμπής στην ρωμαϊκή ιστορία, όπου η αξία του ανθρώπινου νόμου, κάτι σχεδόν ιερό για τους Ρωμαίους της κλασσικής εποχής, περνάει σε δεύτερη μοίρα. Πλέον κάνει κουμάντο ο Θεός δια του αυτοκράτορος, δηλαδή ο αυτοκράτορας μοναχός του.
Η εύνοια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των επιγόνων του προς το χριστιανισμό προκάλεσε μαζική είσοδο των επισκόπων και άλλων παπάδων στις αυτοκρατορικές αυλές. Οι επίσκοποι ήταν ήδη πολύ δυνατοί, αλλά η κρατική εύνοια τους έδωσε περισσότερη εξουσία. Ο ανώτερος κλήρος που είχε έγκαιρα συνειδητοποίηση ότι η «βασιλεία των ουρανών» θα αργήσει μάλλον να έρθει, άρχισε να ασχολείται με τη «βασιλεία των Ρωμαίων». Δεν έφταναν οι πολιτικές μηχανορραφίες στα ρωμαϊκά παλάτια, άρχισε και το εκκλησιαστικό παραγοντιλίκι, με τους εκάστοτε «ριγμένους» από την κεντρική εξουσία να προμοτάρουν τα δικά τους, αληθινά δόγματα πίστεως. Σύντομα θα γίνει θρησκευτικό αλαλούμ. Κάθε τρεις και λίγο, συνέρχονταν οι λεγόμενες Σύνοδοι, στις οποίες ειδικοί εμπειρογνώμονες της πίστεως από διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας αποφαίνονταν για το ποια είναι η σωστή πίστη και ποια η λάθος, υπό τη διαιτησία του αυτοκράτορος. Σε επόμενη φάση, ακύρωναν όποια προηγούμενη Σύνοδο δεν τους άρεσε και μετά άρχιζε το σπορ της καταδίωξης των αιρετικών: «Ομοούσιοι» (Καθολικοί) εναντίων «ομοιούσιων» (Αρειανιστών) και «ομοιούσιοι» εναντίων «ομοούσιων».
Ερείπια της Αγίας Σοφίας στη Νίκαια (σημερινό İznik, Τουρκία). Εδώ έγινε η Πρώτη οικουμενική σύνοδος. Ο χώρος έχει πλέον γίνει σύγχρονο Τζαμί.
Το ζήτημα των χριστιανικών αιρέσεων εμφανίζεται αμέσως μετά την νομιμοποίηση του Χριστιανισμού και φαίνεται εκ πρώτης όψεως ιδιαίτερα μπερδεμένο. Υπάρχει όμως ένα σημείο κλειδί που ξεδιαλύνει το τοπίο και βρίσκεται στην πρόταση «πρώτα η ορθοδοξία και μετά η αίρεση». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, στην αρχή υπήρχε το «γνήσιο δόγμα», που όμως στην πορεία «νοθεύτηκε από τους αιρετικούς». Δεν θέλει και πολύ για να φανταστούμε το ανάποδο, δηλαδή ότι αρχικά δεν υπήρχε ομοιογενής χριστιανισμός, αλλά διαφορετικές χριστιανικές πεποιθήσεις χαλαρά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Το πρόβλημα της ανομοιογένειας έγινε ορατό μόνο όταν οι εκκλησίες επιχείρησαν να ενοποιηθούν.
Το σχήμα: «Πρώτα η ορθοδοξία-μετά η αίρεση» λοιπόν, δεν είναι παρά ένα τέχνασμα που ανέδειξε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος είχε πάρει φόρα και κυνηγούσε «σχισματικούς» Χριστιανούς από το 314 μΧ, πριν καλά καλά γίνει ο ίδιος χριστιανός. Παρόμοιες «θεωρίες πτώσης» είναι δημοφιλείς και σήμερα. Για παράδειγμα, κάποτε υπήρξαν ο αγνός πατριωτισμός, ο γνήσιος αθλητισμός, ο γνήσιος Μαρξισμός, η ανιδιοτελής φιλανθρωπία, το καθαρό Χέβι Μέταλ:
Με τον καιρό, όλα αυτά σπιλώθηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν, αμαυρώθηκαν από διάφορους «αιρετικούς». Ακόμη και η Ελληνική γλώσσα παρουσιαζόταν ως καθαρή μέσα στους αιώνες, μέχρι που την «βρόμισαν» η δημοτική και οι ξένες λέξεις. Η Καθαρεύουσα, που εισήχθη τον 18 αιώνα και εκαταργήθη το 1976, ήταν γλώσσα κατασκευασμένη από λόγιους ειδήμονες. Επιτηδευμένη μεν, καθαρή από προσμίξεις δε. Καλύτερα να μιλάς μια νεκρή αλλά καθαρή γλώσσα, παρά μια ζωντανή και μπασταρδεμένη. Ο ταριχευτής της γλώσσας γίνεται και ταριχευτής του πνεύματος.
Ας αφήσουμε όμως τη νεκροζώντανη καθαρεύουσα (αιωνία της η μνήμη) και ας επιστρέψουμε στους Ρωμαίους. Η αντίδραση στη όλη αυτή παλατιανή ίντριγκα και στη θρησκευτική σχιζοφρένεια δεν αργεί να εμφανιστεί και έρχεται από τον στρατό. Ο Καίσαρας Ιουλιανός, ο προ τελευταίος επιζών από το σόι του Κωνσταντίνου και ο μόνος που γλίτωσε από τα δολοφονικά σχέδια του Κωνστάντιου ‘Β, θα ανακηρυχθεί από τα στρατεύματα αυτοκράτορας το 361 και θα κινηθεί εναντίων του Κωνστάντιου ‘Β, ο οποίος όμως θα αρρωστήσει και θα πεθάνει πριν προλάβει να τον αντιμετωπίσει.
Στη σύντομη διακυβέρνησή του ο Ιουλιανός θα διαλύσει την αυτοκρατορική αυλή απολύοντας χιλιάδες παρατρεχάμενους και κρατικοδίαιτους. Θα πάρει μέτρα κατά τις διαφθοράς και κατά της παρακμής των πόλεων. Θα διατάξει την ανεξιθρησκία και θα επαναφέρει τις θρησκείες που είχαν απαγορέψει οι δύο γιοι του Κωνσταντίνου. Έκανε κάποιες σποραδικές διώξεις κατά των χριστιανών χωρίς όμως να απαγορέψει το χριστιανισμό. Απέτυχε όμως να ελέγξει την κατάσταση καθώς με τις κινήσεις του όσοι είχαν προηγουμένως καταπιεστεί από τους χριστιανούς (Εθνικοί, Εβραίοι, Χριστιανοί Δονατιστές κτλ), έκαναν ορισμένα αντίποινα. Σε μια εκστρατεία κατά των Περσών το 363 ο Ιουλιανός θα σκοτωθεί από χτύπημα άγνωστης προέλευσης. Συχνά παρουσιάζουν τον Ιουλιανό σαν ρομαντικό που προσπάθησε να επαναφέρει το παρελθόν, κάτι που δεν είναι βάσιμο. Ούτως ή άλλως οι περισσότεροι αυτοκράτορες μέχρι και τον Ηράκλειο (610-641 μΧ) δεν έκαναν μεταρρυθμίσεις, αλλά προσπαθούσαν να επαναφέρουν το «παλιό καλό» παρελθόν. Ο Ιουλιανός ήταν επηρεασμένος από το Νεο-Πλατωνισμό που ήταν ρεύμα καθ όλα σύγχρονό του, ενώ δεν πίστευε στο ελληνικό δωδεκάθεο, αλλά στην τυπική ρωμαϊκή λατρεία του ήλιου. Οι μεταρρυθμίσεις του για τη ανασυγκρότηση των πόλεων που κατέρρεαν, καθώς και για την κατάργηση της ασιατικού τύπου διακυβέρνησης, δείχνουν ότι είχε συναίσθηση της εποχής του και είχε καταλάβει τις αιτίες της ρωμαϊκής παρακμής.
Ο Ιουλιανός
Το τι του σέρνουν αυτού του ανθρώπου οι εκκλησιαστικοί πατέρες, δεν περιγράφεται. Θυσίαζε λέει μωρά, εξασκούσε οιωνοσκοπία με ανθρώπινα σπλάχνα και άλλα τέτοια. Και οι καινούργιοι δεν πάνε πίσω μιας και ακόμη χρησιμοποιούν το προσωνύμιο Ιουλιανός ο «αποστάτης» που «προσπάθησε να επαναφέρει την ειδωλολατρία». Δεν υπάρχει βλακωδέστερος επίσημος όρος από τη λέξη «ειδωλολατρία», όρος που χρησιμοποιείται ακόμη και από επιστήμονες. Όσοι εκ των Χριστιανών βιάζονται να μιλήσουν για την ειδωλολατρεία των άλλων, ας φέρουν πρώτα στο νου τους τις δεκάδες εικόνες της Παναγίας που ματώνουν, κλαίνε, ή θαυματουργούν σε τακτική βάση, τα σκηνώματα των μοναχών, τα αναρίθμητα λείψανα Αγίων σκορπισμένα στην επικράτεια και μετά ας χρησιμοποιήσουν τη λέξη. Οι «ειδωλολάτρες» του δωδεκάθεου πάντως, μια φορά έτσι δεν έκαναν και άφηναν τους πεθαμένους στην ησυχία τους.
Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού τα πράγματα για την αυτοκρατορία αρχίζουν να γίνονται σοβαρά. Οι επιθέσεις των βαρβαρικών φυλών θα ενταθούν και θα αυξηθεί η επιθετικότητα των Περσών στην ανατολή. Τη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας αυτόν τον καιρό θα αναλάβουν τρεις ψιλοάκυροι αυτοκράτορες, κατώτεροι των περιστάσεων. Στην αρχή ανέλαβε ο Ιοβιανός, ένας άγνωστος λοχαγός που ανακηρύχθηκε αυτοκράτωρ δια της βοής από το στράτευμα, αμέσως μετά τον θάνατο του Ιουλιανού. Λέγεται μάλιστα οτι τα στρατεύματα φωνάζανε «Ιουλιανός! Ιουλιανός!» αλλά μες τη βοή ακούστηκε σαν «Ιοβιανός!». Τους λέει και ο Ιοβιανός: «Ρε παιδιά δεν είμαι ο Ράιαν, ο Μπράιαν είμαι..», αλλά το λάθος είχε γίνει. Ο Ιοβιανός λοιπόν έκανε ειρήνη με τους Πέρσες άρον-άρον και τους παρέδωσε εδάφη, ενώ κατάργησε τη Θρησκευτική ανεξιθρησκία του Ιουλιανού. Πέθανε σύντομα από τροφική δηλητηρίαση (ή τον δηλητηρίασαν). Ήλθε, είδε και απέθανε. Μετά, ο στρατός έκανε πάλι το θαύμα του και ανέβασε στον θρόνο δύο αμόρφωτους στρατιωτικούς, τον Βαλεντινιανό και τον αδερφό του, τον Βάλενς.
Κολοσσός(πιθανώς του Βαλεντινιανού). Ήταν κατεστραμμένος και αναστηλώθηκε σε προπαγανδιστικό στυλ (βαδίζει με το σταυρό στο χέρι).
Ο Βαλεντινιανός ήταν Αυτοκράτορας του δυτικού ρωμαϊκού κράτους από το 364 μέχρι το 375. Τα ίδια περίπου χρόνια κυβέρνησε και ο Βάλενς στο ανατολικό κομμάτι. Σε αντίθεση με τους προκατόχους τους οι δυο αυτοί αυτοκράτορες δεν είχαν συγκροτημένη πολιτική και κύριο μέλημά τους ήταν ο στρατός. Μη έχοντας σχέση με τα δημόσια πράγματα, διοικούσαν την αυτοκρατορία σαν να ήταν στρατόπεδο. Γενικότερα επέβαλαν την ισχύ τους με διώξεις, με εκτελέσεις και με καθεστώς τρομοκρατίας, χωρίς να κάνουν ιδιαίτερες διακρίσεις π.χ ως προς το θρήσκευμα κ.α. Ο πιο παρανοϊκός από τους δύο φαίνεται να ήταν ο Βάλενς. Μόνο στους πολέμους τα πήγαιναν καλά οι δύο αυτοκράτορες. Ήταν και οι δύο προληπτικοί του θανατά γιαυτό και κυνηγούσαν την μαγεία με την ποινή του θανάτου. Τα κυνήγια μάγων και μαγισσών εγκαινιάστηκαν από τότε. Ο Βαλεντινιανός ήταν άστατος χαρακτήρας, είχε διαρκώς ξεσπάσματα οργής και γινόταν από Ρωμαίος, Τούρκος. Σε κάποια φάση τα πήρε τόσο άσχημα στο κρανίο, που έπαθε ένα εγκεφαλικό ή κάτι παρόμοιο και αποδήμησε στα 54 του χρόνια.
Στην επικράτεια του Βάλενς εμφανίστηκαν οι Γότθοι, που είχαν χρόνια να ενοχλήσουν. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν εισβολείς, αλλά πρόσφυγες. Ο λαός των Γότθων που ζούσε στον Βορρά, εκτοπίστηκε από τους Ούνους που επεκτείνονταν ολοένα και πιο νότια. Οι μετανάστες πλέον Γότθοι, ζήτησαν καταφύγιο εντός της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η συμφωνία που έγινε με τους Ρωμαίους ήταν απάνθρωπη. Οι Ρωμαίοι επέτρεψαν να μπουν μόνο οι δυνατοί και οι υγιείς ενώ οι γέροι και οι ανήμποροι αφέθηκαν πίσω. Εν τέλει δόθηκε στους Γότθους ένα κομμάτι γης για να μένουν με αντάλλαγμα να υπηρετούν στο ρωμαϊκό στρατό ως ομόσπονδοι (foederati), δηλαδή ένα είδος επικουρικών συμμαχικών στρατευμάτων. Όπως θα δούμε στο επόμενο μέρος, μέσα σε λιγότερο από 100 χρόνια οι γότθοι θα γίνουν από επικουρικό στράτευμα, απαραίτητο στράτευμα, στη συνέχεια κύριο στράτευμα και τέλος κράτος στη θέση του κράτους.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους επί ρωμαϊκού εδάφους οι Γότθοι έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης από ορισμένους ντόπιους Ρωμαίους που βρήκαν ευκαιρία να τα κονομήσουν εις βάρος τους, με μαυραγορίτικες πρακτικές στα τρόφιμα. Σύντομα οι Γότθοι, μη βρίσκοντας τίποτα να φάνε επαναστάτησαν. Και δεν μιλάμε για τίποτα φουκαράδες αλλά για έναν σκληροτράχηλο πολεμικό λαό. Οι Ρωμαίοι δεν είχαν ιδέα τι τους περίμενε…
(Συνεχίζεται στο 4ο μέρος)
Οι περισσότερες εικόνες/φωτό είναι από http://www.wikipedia.org
Σελίδες Ιστορίας 